หัวใจ...ไร้เงา (จบแล้วจ้า)

ชินวรรษ รัตนไพศาล รูปงาม นามเพราะ ฐานะดี  มีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามอย่างล้นเหลือ แต่ความรักในอดีตทำให้เจ็บฝังใจ เย็นชาจนไม่ยอมเปิดใจให้ใครอีก สุขุมรอบคอบสมเป็นพระเอก (ใคร้ ใครบอก ปากร้าย เจ้าเล่ห์ เอาแต่ใจอย่างร้ายกาจตังหาก: เสียงประท้วงจากยัยลูกน้ำ)
  

ชลชิชา บริรักษ์ หญิงสาวสวย หวานเหมือนตุ๊กตาแสนสวย มีคุณใหญ่เป็นรักครั้งแรกและรักครั้งเดียว ภายนอกดูอ่อนหวาน หัวอ่อน ว่าง่าย แต่ภายในนั้นเข้มแข็ง หัวแข็ง รวมทั้งดื้ออย่างร้ายกาจเลยเชียว (ประโยคท้ายคุณใหญ่เขาฝากมาบอก)

ชินวุธ รัตนไพศาล น้องชายสุดหล่อของคุณใหญ่ พี่ชายเล็กของยัยหมูดุด เป็นคนร่าเริง ช่างเอาใจ เพลบอยด์ตัวพ่อ รักทุกคนแบบพระเอกละคร (รวมทั้งรักพี่เสียดายน้องด้วย: ยัยศิฝากมาบอก) เรื่องทั้งหมดที่มันอลวนมากขึ้นก็เพราะแผนการของขุนพลเล็กผู้นี้แหล่ะเป็นสำคัญ

มาตาศิรี เฮนเซ่น สาวสวยเจ้าของร้านคาเฟ่ชื่อดัง เพื่อนสนิทของชลชิชา ลุ้นเพื่อนจนตัวโก่งเพื่อให้เพื่อนได้สมหวังกับรักแรกของตัวเอง คิดว่าที่เรื่องลงเอยด้วยดีทั้งหมดก็มาจากฝีมือเธอนี่แหล่ะ (แหว่ะ: เสียงคัดค้านมาจากคุณชายเล็กบ้านรัตนไพศาล)
  
คุณหญิงรัตนา รัตนไพศาล คุณหญิงตราตั้งเพราะท่านทำความดีมาตลอดทั้งชีวิตของท่าน แต่ไหงท่านถึงทำท่าจะมามีกรรมเอาตอนแก่ แค่เพราะอยากอุ้มเหลน จึงต้องมาเป็นเสนาธิการคอยวางแผนต่างๆให้วุ่นวาย กับแค่เพราะอยากหาหลานสะใภ้ให้กับหลานชายแค่เนี้ยะ เฮ้อ! แล้วท่านจะได้อุ้มเหลนก่อนตายมั้ยน้า

******

 "ย่าจะให้ตาใหญ่แต่งงานกับหนูน้ำ" คุณหญิงรัตนาประมุขของบ้านประกาศ
 "อะไรนะครับ คุณย่า!" เสียงอุทานดังขึ้น แต่กลับออกมาจากปากชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนพื้นตรงหน้าเธอ
ส่วนชายหนุ่มคนที่มีชื่ออยู่ในประโยคพิฆาตเมื่อครู่ กลับนิ่งเฉย ปากบางเฉียบนั้นเม้มแน่น ไม่มีคำใดหลุดออกมา

 "ย่าบอกว่าจะให้ตาใหญ่แต่งงานกับหนูน้ำ!" เสียงของผู้สูงวัยย้ำอีกครั้ง พลางสบตากับเห็นเจ้าของหัวข้อสนทนาที่ยังนั่งนิ่งอยู่ "แกจะแหกปากโวยวายทำไมฮึ! ตาเล็ก"

 "ก็...." 

 "ผมขอปฏิเสธ!" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาขัดการต่อปากต่อคำของย่าและหลานคนเล็กดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงสง่าในชุดสูทสีขรึมจะลุกพรวดจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ แล้วเดินออกประตูห้องไปโดยไม่เหลียวหลัง

 ตึก ตึก ตึก เสียงซอยฝีเท้าดังไล่หลังเขาออกมาที่บันไดหน้าตึก พร้อมเสียงใสๆที่ร้องเรียกชื่อเขา ทำให้เขาหยุดตรงบันไดขั้นสุดท้ายแล้วหันไปมอง เห็นศรีษะเล็กๆ สีน้ำตาลที่วิ่งมาหยุดลงตรงหน้าพร้อมเสียงหายใจหอบๆ เขาก้มลงมองหัวทุยๆนั้น นี่ขนาดเจ้าหล่อนยืนบนบันไดสูงกว่าเขาสองขั้นยังสูงแค่ไหล่เขา แล้วถ้ายืนบนพื้นเดียวกันนี่เขาจะมองเห็นหล่อนมั้ยนี่ พลางคิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยเป็นคำถาม แต่ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาอีกเช่นเคย

 ตากลมโตสีน้ำตาลใสแจ๋วเงยขึ้นสบกับตาดำคมเข้มที่ฝังอยู่ในใจเสมอมานั่น แล้วเอ่ยถามอย่างพยายามระงับอาการหอบหายใจเพื่อจะได้ฟูดให้จบประโยค

 "คุณใหญ่ เอ่อ ระ รังเกียจ นะ น้ำหรือคะ" ถามออกไปแล้วก็ให้ใจแป๋วเหลือนิดเดียว เมื่อร่างสูงตรงหน้าไม่ขยับหรือเอ่ยคำใดออกมาเลย น้ำตาเริ่มคลออยู่ในหน่วยตางาม แต่เจ้าตัวพยายามกั้นไว้มิให้หยดต่อหน้าเขา

 "เปล่า" เสียงเรียบเอ่ยขึ้น "แต่ชั้นไม่ชอบการถูกบังคับ" จบประโยคร่างสูงก็ก้าวไปขึ้นรถคันหรูที่จอดอยู่แล้วขับออกไปทันที

 ร่างงามระหงที่ยืนอยู่ตรงบันไดมองตามท้ายรถออกไปเงียบๆ ก่อนจะหันไปเจอเพื่อนสาวคนสนิทที่ยืนอยู่ด้านหลัง

 "ยังไงแก!เขาว่าไงบ้าง" เพื่อนสาวเอ่ยถาม 

 "ก็ไม่ว่าไง บอกว่าไม่ชอบการถูกบังคับ" ร่างน้อยตอบเพื่อนเบาๆ "แล้วชั้นจะทำอะไรได้ล่ะ ผู้ชายเค้าไม่เต็มใจแล้วนี่"

 "แกก็ทำให้เค้าเต็มใจได้นี่ ไม่เห็นจะยาก เพียงแค่มันต้องมีแผน" เพื่อนสาวตัวแสบบอก พลางยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วดึงมือเพื่อนรักให้กลับเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง "ไป..ไปปรึกษาท่านเสนาธิการและท่านขุนพลในบ้านกันดีกว่า โบราณเขาว่ารู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งได้แต่งร้อยครั้ง!" 

  "ครั้งเดียวก็ให้มันได้แต่งก่อนเถอะย่ะ ไม่ต้องรอให้ถึงร้อยครั้งหรอก!!!"  

============================================================================================